Op een ochtend doe ik in Scherpenzeel een paar boodschappen. Aan de overkant van de straat zie ik Sophie, een oud-cliënte, lopen. Sophie en Max heb ik twee jaar geleden begeleid bij hun echtscheiding. Ik loop op haar af en we begroeten elkaar hartelijk. “Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat,” vraag ik met oprechte belangstelling. “Goed!”, antwoordt Sophie, “er is weer rust in mijn leven.”
“In de periode dat Max en ik bij jou kwamen, was het alsof ik in een achtbaan zat. Mijn emoties vlogen alle kanten op en buitelden over elkaar heen. Een periode met veel pieken en dalen. Ergens voelde ik houvast, daar speelde jij een belangrijke rol in. Je was intensief bij het proces betrokken, je gaf steun en zorg. Dat voelt als de beveiliging van een achtbaan die voorkomt dat je er uitslingert.
“Na de echtscheiding kwam de dip. Zakelijk was alles afgehandeld, een hele opluchting. Ik zat echter nog volop in het rouwproces. Bij Max merkte ik daar weinig van. Hij kreeg een nieuwe vriendin, bouwde voor mijn gevoel duidelijk aan een nieuw leven, terwijl ik me zo naar voelde…”
Ik bevestig haar dat het pijnlijk kan zijn te merken dat je ex-partner, in jouw ogen, zo snel de draad oppakt. “Hoe ging je daarmee om?” Sophie zegt: “Tijdens de mediationgesprekken kwam verliesverwerking regelmatig aan de orde.” Ik vul haar aan: “Precies, iedereen volgt zijn eigen weg in zijn eigen tempo.” “Ik heb op jouw website het artikel over ‘Loslaten’ gelezen,” vertelt Sophie verder.” Het was zo herkenbaar. Dat zette me enorm aan het denken. Ik moest uit de slachtofferrol komen en Max werkelijk loslaten. Het werd tijd dat ik mijn eigen leven ging inrichten. De knop moest om!
“Hoe heb je dat aangepakt?”, vraag ik haar. “Allereerst loslaten in mijn hoofd,” vertelt Sophie. Ik moest van de gedachte af dat als ik verder wilde gaan met ‘mijn nieuwe leven,’ ik met een goed gevoel terug mocht kijken op de mooie jaren die er waren samen met Max. Jij schreef het zo mooi:
Loslaten is kunnen zeggen: “Dank je wel, voor samen dit pad een stuk te hebben bewandeld.”
Loslaten is verder varen op de levenszee, voller en rijker.
“Ik moest leren te beseffen dat het leven met Max verleden tijd was. Het mooie van toen is er nu niet meer. We zijn niet voor niets gaan scheiden; heel veel tussen ons was niet goed meer. Ook dat negatieve moest een plekje krijgen.”
“Kon je iets met mijn praktische tips?” vraag ik. “Absoluut!” zegt Sophie. Ik heb volgens mij nog nooit zoveel opgeruimd als in het laatste halfjaar. De negatieve herinneringen heb ik opgeruimd en de positieve een plekje gegeven. Ik heb een mooi album gemaakt van herinneringen die waardevol voor me zijn. Veel traantjes heb ik geplengd bij het maken van de album. Nu heeft hij een mooi plekje in de boekenkast.”
Het gesprekje met Sophie doet mij goed. Ik denk terug aan een oud-collega die zou zeggen: “Daar doe je het voor!”
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)