Na een intensief gesprek vanochtend sta ik in de achtertuin met een kop koffie alles te overdenken. Ik kijk uit op het weiland, waar de koeien grazen. Plots landt er een duif in het weiland. Hij begroet de koe met: “Roekoe, roekoe.” Waarop de koe antwoordt: “Roeduif, roeduif.”
Communicatie, het is een toverwoord. Waar we ook zijn, wat we ook doen, een goede communicatie is van groot belang. Vanmorgen werd me dat nogmaals duidelijk. Ilse en Patrick hebben flinke relatieproblemen en wikken en weken tussen scheiden of blijven. De verwijten vliegen tijdens het gesprek regelmatig over tafel. Beiden komen met voorbeelden, waarin ze aangeven wat er allemaal misgaat en vooral wat de ander niet goed doet. Ilse vroeg aan Patrick een tijdje geleden: “Wil je niet meer zoveel tijd aan je werk besteden?”
Patrick kondigde na een week of twee aan, dat hij zich had ingeschreven voor een zaalvoetbaltoernooi. Ilse had dus wel met succes aan Patrick duidelijk gemaakt, dat hij niet meer zoveel tijd aan zijn werk zou moeten besteden. Zij was er echter niet in geslaagd om hem aan te geven wat ze werkelijk wilde, namelijk: dat hij tenminste één avond in de week thuis zou doorbrengen met zijn vrouw en kinderen.
De kunst is om je eigen behoeften te leren kennen en die duidelijk te maken aan de ander. Dus precies benoemen wat je wilt. Daar schort het bij Patrick en Ilse enorm aan.
Bij communicatie is tevens de toon waarop iets gezegd wordt, bijzonder belangrijk. C’est le ton qui fait la musique, luidt het aloude Franse adagium. Patrick gaf hier vanmorgen nog een treffend voorbeeld van. Afgesproken was dat Ilse hun jongste dochter, Jennifer, naar tennis zou brengen. Ilse kwam echter een kwartier te laat thuis, waarop Patrick geïrriteerd riep: “Je bent weer te laat!” De toon was op dat moment gezet. Ilse verdedigde zich door boos te reageren: “Waarom ben je zelf niet even op de fiets gesprongen, om Jennifer weg te brengen. Ik sta er altijd alleen voor!”
Vaak veroordelen we elkaar te snel in onze communicatie, waardoor we afstand creëren in plaats van dat we tot elkaar komen. “Je bent te laat”, “je luistert niet”, “je onderbreekt me nu al voor de tweede keer”, “zeur toch niet zo”, “doe niet zo brutaal”.
Ik begrijp dat het voor Patrick en Ilse lastig is om goed met elkaar te communiceren. Ik vertel aan hen dat het ook hierin de kunst is om vanuit je eigen behoeften te spreken naar elkaar en dit op de juiste toon te zeggen. Hoe had dit anders gekund? Bij thuiskomst van Ilse had Patrick kunnen zeggen: “Je bent later dan ik had gedacht, hierdoor ben ik geïrriteerd. Ik zou het prettig vinden als je je aan onze afspraken houdt.”
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen als de duif opvliegt uit het weiland. “Roekoe, roekoe,” roept hij en de koe graast tevreden verder.
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd).