In de afgelopen week zijn we naar het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam geweest. Ons favoriete muziekgezelschap Mnozil Brass gaf er een waanzinnig en spetterend concert. Geen noot is te hoog en geen compositie te moeilijk. We hebben genoten van hun artistieke en uiterst muzikale show vol entertainment, humor en cabaret.
De zeven fantastische koperblazers zijn al jaren vrienden en volledig op elkaar ingespeeld. Hun geschiedenis gaat terug naar de Hochschule für Musik in Wenen. Na de lessen troffen zij elkaar regelmatig in een café. Ik herken dit vanuit mijn eigen conservatoriumtijd in Maastricht. Zo gaat dit blijkbaar vaker bij muzikanten. De Weense studenten gingen naar Josef Mnozil’s Gasthaus, waar na enkele pullen bier vaak spontaan de instrumenten tevoorschijn werden gehaald voor een optreden. In dit Gasthaus ligt het ontstaan van Mnozil Brass, inmiddels al weer 22 jaar geleden.
Het is mooi om te zien hoe hecht deze groep muzikanten is. De vrienden zijn zo feilloos op elkaar ingespeeld. Om zo te kunnen musiceren, moet de band onderling erg goed zijn. Dit zou anders direct merkbaar zijn in hun speelplezier en de uitstraling tijdens een concert. Knap dat zij dit al zoveel jaren volhouden. Deze gedachte prikkelt me. Het maakt me nieuwsgierig naar hoe het onderling tussen hen gaat. Zijn ze erg verschillend? Het lijken me wel uiteenlopende types. Misschien zitten er een paar flinke haantjes tussen? Zijn er wel eens conflicten? En zo ja, hoe gaan zij hiermee om?
In elke relatie komen conflicten voor, dus waarom niet bij hen? Mensen zijn nu eenmaal verschillend. Ondanks al die individuele verschillen, moet men wel samenwerken of samenleven. Dat vraagt vaak aanpassings- en incasseringsvermogen. Op het moment dat we voor ons gevoel daarin een grens bereiken, ontstaat er een conflict.
Zo’n conflict hoeft voor mijn gevoel helemaal niet negatief te zijn. Als het goed is, dan word je op zo’n moment wakker geschud. Je gedachten gaan op volle toeren draaien: klopt het wat hij of zij zegt? Had ik het beter anders kunnen aanpakken? Kan ik het de volgende keer anders doen? Door een conflict met je aan te gaan, laat de ander eigenlijk weten, dat je belangrijk bent om mee te ruziën. Blijkbaar hecht hij of zij waarde aan de relatie om het op te willen lossen. Als je zelf erop reageert, dan doe je precies hetzelfde. Zondermeer kan een conflict een openbaring zijn voor jezelf, omdat je ontdekt waar je waarde aan hecht en hoe dat bij je gesprekspartner is. Uiteindelijk kun je dichter bij elkaar komen.
Daarom is een conflict niet iets om bang voor te zijn. Je moet alleen weten hoe je het kunt ombuigen naar een positief resultaat. Conflicten houden mensen in beweging en dat geeft ruimte voor verandering. Zoals muzikanten voor een concert hun instrumenten met koperpoets weer blinkend maken, zo kan soms je relatie na een conflict uiteindelijk meer glans krijgen.
Ik denk met geweldig veel plezier terug aan het concert van Mnozil Brass. Het was grandioos en eigenlijk met geen woorden te beschrijven. Ik denk dat mijn emotie voldoende vertelde: tranen van ontroering en tranen van het lachen.
Henrie Pastoor
Vallei Mediation
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)
