In de achtertuin geniet ik van het voorjaarszonnetje. Tinus, onze rode kater, houdt me gezelschap. Koen kan elk moment komen. Hij is acht jaar en komt iedere week voor een gesprek. Zijn ouders begeleid ik met hun echtscheiding.
Ik hoor een fietsje het pad opkomen. “Hallo Henrie,” zegt Koen, “en hallo Tinus” tegen Tinus, die hem hartelijk begroet. Na zijn knuffelmoment met Tinus gaan we naar binnen. “Wil je een kopje thee?”, vraag ik, “of iets fris?” “Graag de marshmallowthee,” zegt Koen. Ik glimlach, omdat dit iedere week hetzelfde ritueel is. “Mag ik de kaarsen aansteken?”, vraagt hij. “Natuurlijk,” zeg ik, “je weet hoe het werkt.”
Omdat Koen tijdens een gesprek altijd graag met papier knutselt, zorg ik ervoor dat er een paar velletjes op tafel liggen. Ik ga bij hem zitten en merk dat hij stiller is dan anders. “Hoe was het afgelopen weekend bij papa op de camping?”, vraag ik. Koen zegt: “Best wel leuk, maar ook raar. Papa woont in een stacaravan met vreemde meubels en spullen. Hij heeft wel een tekening van mij opgehangen! En er is daar een grote speeltuin.” “Goed om te horen dat er fijne dingen zijn,” zeg ik. Koen knikt, maar zijn verdrietige blik blijft. “Wat vind je minder prettig?” Koen vouwt ondertussen een groen papiertje: “Het is vreemd om op te staan zonder papa, naar bed te gaan zonder papa en te eten zonder papa.” Een traan drupt op het papiertje.
“Mag ik je iets vertellen, dat je niet doorvertelt?”, vraagt Koen. “Natuurlijk,” zeg ik, “alles blijft tussen ons.” “Als ik bij mama ben,” begint Koen, “dan mis ik papa. Ben ik bij papa, dan mis ik mama. Ik wil het liefst dat ze samen zijn. Toen ik laatst bij mama was, heb ik gezegd, dat ik heel erge buikpijn had, heel erg. Mama schrok daarvan en heeft toen papa gebeld. Papa kwam direct naar ons toe. Ik hoopte dat het zo zou gaan. En toen zaten papa en mama samen bij mijn bed. En ze hadden geen ruzie.” Hij boent een traan van zijn wang.
Het is een tijdje stil en Koen vouwt verder. “Ik begrijp dat je heel verdrietig bent en het graag anders wilt. Als ouders scheiden, gebeurt het bijna nooit dat ze weer gaan samenwonen. Ik ken een jongetje, zijn ouders gingen ook scheiden en hij voelde zich soms net als jij. Op een dag kreeg hij van zijn moeder een armbandje. Als hij naar zijn vader ging, dan gaf zij drie dikke kussen daarop. Zo was ze altijd een beetje bij hem. Als hij zijn moeder even miste, zorgde zijn armbandje ervoor dat hij minder verdrietig was. En van zijn vader kreeg hij een lief knuffelkonijn voor in zijn bed bij moeder thuis. Zullen we samen iets bedenken, dat jou kan helpen om minder verdrietig te zijn?”
Koen kijkt me met waterige ogen aan, er verschijnt een voorzichtige glimlach. Hij steekt zijn hand naar me uit en zegt: “High Five!”
Na het gesprek ruim ik de lege glazen op. Op tafel zie ik een stille getuige van ons gesprek liggen: een gevouwen groene kikker met daarop kringetjes van tranen.
Henrie Pastoor
Vallei Mediation
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoonsnamen en situaties gefingeerd.)
