Terwijl ik een kop koffie drink, aai ik Tinus, onze rode kater, die tevreden ligt te spinnen. Ik denk aan het gesprek dat ik zo zal hebben met twee zussen, Astrid en Maaike en hun broer Erik. Hun moeder is vijf jaar geleden overleden en vorige maand hun demente vader. Erik woonde in dezelfde straat als zijn ouders en heeft veel zorg op zich genomen. Vader had vroeger een stratenmakersbedrijf en heeft gouden jaartjes meegemaakt.
Toen hij 65 werd, verkocht hij zijn bedrijf met flinke winst. Ze konden gaan genieten van een ontspannen leven en de kinderen en kleinkinderen kregen vaak iets toegeschoven.
De laatste jaren zorgde Erik voor de administratie. Zijn zussen twijfelden geen moment aan zijn oprechtheid. Bij het afwikkelen van de erfenis ontdekten ze, dat Erik in de afgelopen jaren ruim € 5.000,- zonder overleg van de bankrekening van hun vader heeft opgenomen. Het gevolg is een heftige familieruzie.
De familie komt binnen en ik maak kennis. Eerst laat ik hen het verhaal vertellen. Er is veel emotie: verdriet over het overlijden van hun vader en teleurstelling bij de zussen over hun broer. Erik heeft hun vertrouwen enorm geschaad. Vooral Maaike is furieus. Ik vraag wat haar het meest raakt. “Zijn stiekeme gedrag! Vader zou Erik alles hebben gegeven als hij het nodig had.”
Ik vraag Erik naar zijn beweegredenen. Het is een tijdje stil en hij staart naar buiten. Dan vertelt hij: “Maaike en Astrid konden altijd goed leren; na het atheneum gingen ze studeren. Ze hebben allebei een goede baan, zijn gelukkig getrouwd, ze hebben een mooi huis en fijne kinderen; het kan niet beter. Bij mij was het anders. Ik kon moeilijk leren. Na de LTS ben ik gaan werken bij een boer en ik maak altijd lange dagen. Twee jaar geleden is mijn vrouw na een kinderloos huwelijk van bijna 30 jaar, bij me weggegaan. Door de scheiding kwam ik in financiële problemen.” Hij zegt fel: “Mijn ouders hoefden maar te kikken of ik was er. Ik vind het niet meer dan terecht dat ik daarvoor beloond word.”
De zussen hebben aandachtig naar het verhaal van Erik geluisterd. Op mijn vraag wat dit met hen doet, reageert Astrid emotioneel: “Ik heb me nooit gerealiseerd dat Erik zich zo achtergesteld voelt. Ik dacht dat hij tevreden was met zijn leven. Nu pas realiseer ik me dat. Maar ik vind het achterbaks dat hij het geld opgenomen heeft.” Maaike knikt instemmend.
Erik schudt zijn hoofd: “Ik schaam me, dit voelt allemaal erg dubbel. Ook al vind ik dat ik het recht heb, ik had dit moeten overleggen. Zo zou vader het gewild hebben.”
Er wordt nog veel gepraat. Uiteindelijk stelt Erik voor dat Maaike en Astrid als compensatie alle sieraden van hun moeder krijgen. Het lijkt me goed dat ze hierover gaan nadenken en dat we volgende week weer afspreken.
Als ik de cliënten uitlaat, komt trouwe Tinus direct op me afgelopen. “Ja Tinus,” zeg ik en aai hem, ” jij bent ook blij met aandacht hè. Erik lijkt wat dat betreft wel een beetje op jou.”
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)
