Ik kijk graag naar een culinair tv-programma. Een tijdje geleden volgden we Masterchef Australia. Mooi om te zien hoe amateurkoks strijden om deze titel. Eén uitzending maakte veel indruk op me. Hierbij was Marco Pierre White te gast. Hij was ooit de jongste chef ter wereld wiens restaurant drie Michelinsterren ontving. Uiteraard maakte zijn kookkunst veel indruk, maar vooral zijn omgang met de kandidaten bleef me bij.
Marco komt misschien wat intimiderend over, maar als je daar doorheen kijkt, zie je hoe hij werkelijk is: iemand met veel mensenkennis en levenservaring. Met zijn indringende ogen en spaarzame woorden geeft hij de kandidaten een duwtje in de goede richting. Eerst zijn de kandidaten bijna angstig voor hem, echter kort daarna dragen ze hem op handen en zie je vooral respect. Eén uitspraak van hem maakte veel indruk: ‘Als je valt laat dan niemand je helpen met opstaan, maar doe het helemaal zelf.’ Een waarheid als een koe. Ik moest direct aan Anne denken.
Anne was dertig jaar toen haar ouders scheidden. Dit hakte er bij haar enorm in en het lukte haar niet goed hiermee om te gaan. Ze kwam bij mij voor hulp. Anne begreep de scheiding van haar ouders wel, maar verweet hen, dat ze haar leven op de kop hadden gezet. Ze had een paar vriendinnen, die luisterden naar haar verhalen en namen haar af en toe mee uit. Toch hielp dat niet voldoende. “Door de scheiding heb ik een flinke smak gemaakt”, zegt Anne. “Hoe ben je daarmee omgegaan?”, vraag ik. “Soms reikten mensen me de hand, dan kon ik weer even staan. Maar als ik het weer alleen moest doen, dan viel ik opnieuw. Het lukt me niet om te blijven staan.” “Weet je waar je heel sterk van wordt?”, zeg ik, “Om zèlf te gaan staan. Laten we eraan werken, dat je dát gaat lukken.”
“Het belangrijkste én vaak het moeilijkste om te doen, is loslaten. Als je niet loslaat, dan kom je niet verder. Loslaten kun je leren. Misschien slaag je er niet altijd meteen in en is het een lange weg, maar hoe meer je oefent, des te beter het gaat.” Anne knikt en geeft aan dit graag te willen leren.
“Geloof in jezelf, Anne. We leren meer van onze worstelingen en onze overwinningen van tegenslagen, dan van positieve momenten, die vanzelf op ons pad komen. Je zou vandaag niet weten wat je weet, als je bepaalde zaken niet had meegemaakt. Je zou vandaag niet de persoon zijn die je bent, als je bepaalde dingen niet had ervaren.”
“Kijk eens naar deze piano”, zeg ik en wijs naar de hoek in de praktijkruimte. “Allemaal witte en zwarte toetsen. Speel je alleen op de witte toetsen, dan klinkt dat eentonig. Speel je alleen op de zwarte toetsen, dan is dat ook saai. De witte toetsen zijn de gelukkige en de zwarte toetsen de droevige momenten. Leer zowel de witte als de zwarte toetsen te bespelen, dan ontstaat er een prachtige levensmelodie! Durf naast goed ook kwaad toe te laten in je leven. Als je er vertrouwen in hebt om zelf op te kunnen staan, dan zal dat je enorm verrijken.”
Henrie Pastoor
Vallei Mediation
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)