Met een mok koffie zit ik in de voorkamer en wacht op mijn jonge cliënte, Floortje. Haar ouders, Mark en Kim, zijn vorig jaar gescheiden. Het was een lastige scheiding. De emoties kregen de overhand, wat alles negatief bepaalde. Uiteraard heeft dit grote gevolgen voor Floortje gehad. Ondanks dat de emoties nu bedaard zijn, hebben Kim en Mark moeite met de overstap van ‘partners met kinderen’ naar de nieuwe fase: ‘ex-partners en collega-ouders’. Zij hebben mijn hulp ingeroepen om zowel henzelf als Floortje hierbij te begeleiden.
Floortje wordt door Kim gebracht. Na een kort praatje, zwaaien Floortje en ik Kim uit. Als we richting de praktijkruimte lopen, wordt Floortje enthousiast begroet door Tinus, onze rode kater. Floortje is gek op Tinus en ik merk dat ze direct meer op haar gemak is. We gaan naar binnen en ze kwebbelt er vrolijk op los. De juf van Floortje heeft sinds kort een baby en vanmorgen was ze op school, om trots haar zoontje te laten zien. Zelfs Floortje is trots! Gedetailleerd beschrijft ze hoe lief kleine Luuk er uitziet.
“Jammer dat ik nooit meer een klein broertje zal krijgen”, zegt Floortje. “Nu papa en mama gescheiden zijn, kan dat niet meer.” Voor mij is dit een inkoppertje om het gesprek richting haar thuissituatie te leiden. Ik kan me haar gevoel voorstellen en vraag: “Waarom lijkt het je leuk om een klein broertje te hebben?” “Als ze klein zijn”, zegt Floortje, “kan ik er niet echt mee spelen. Wel zou ik hem de fles geven, lekker knuffelen en liedjes voor hem zingen.” “En als hij groter zou zijn?”, vraag ik verder. “Als hij groter zou zijn, dan zouden we samen spelletjes doen. Ik ben gek op spelletjes! Het lijkt me fijn om niet altijd alleen tussen papa en mama in te zitten…” “Hoe bedoel je dit?”, vraag ik. Floortje denkt even na. Voor een meisje van negen kan ze prima haar gevoelens verwoorden. “Als ik in een weekend met papa iets leuks heb gedaan, dan word ik daar heel blij van. Als ik dan naar mama ga, durf ik dat niet te vertellen. Ik denk dat ze daar verdrietig van wordt.” Ik zeg haar dat ik haar begrijp en vraag of dit omgekeerd ook zo voelt. Ze knikt en zegt: “Bij papa zeg ik ook niet dat het fijn is bij mama.”
“Weet je”, zeg ik, “ik ken papa en mama al een tijdje en heb gemerkt, dat ze heel erg graag willen dat jij gelukkig bent. Daarom komen ze iedere week bij mij om samen te praten. Ze willen goed voor jou zorgen en elkaar daarbij helpen. Vind je het een goed idee dat we een keer met z’n viertjes hierover praten?” Floortje knikt opgelucht “Ja, dat zou ik graag willen.”
Mark en Kim zijn liefdevolle ouders. Een echte liefdevolle ouder begrijpt hoe belangrijk de andere ouder is in het leven van het kind. Ik heb er vertrouwen in.
Na een tijdje komt Kim Floortje ophalen. We lopen naar buiten, ook Tinus is weer van de partij. Floortje aait hem en zegt: “Misschien is het zelfs wel leuker om een poes te hebben dan een broertje!”
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)
