Samen met Raymond en Petra zit ik aan de mediationtafel. Ze zijn vijf jaar geleden uit elkaar gegaan en hebben dit middels mediation geregeld. De communicatie tussen hen is goed. Op dit moment zitten zij echter met een lastig vraagstuk, waarover de meningen sterk verschillen.
Ik schenk thee in en Raymond bewondert mijn VW-T1 pennenhouder, die op tafel staat. Dan vraag ik wie ik het woord mag geven. Na overleg begint Raymond: “We hebben tien jaar geleden een jongen en een meisje uit China geadopteerd.” Raymond vertelt in het kort hoe de adoptieprocedure is verlopen. Ik zie hen allebei tijdens dit verhaal stralen en zeg hen dat ik hun reactie mooi vind. Petra zegt: “We zijn blij met de mooiste kinderen van China!”
Raymond vervolgt: “Xander en Lian wonen bij Petra in Amsterdam-Noord en ik woon in de binnenstad van Amsterdam. De kinderen zijn één weekend in de 14 dagen bij mij. Het gaat om Xander, de oudste. Hij is vijftien en heeft aangegeven dat hij bij mij wil komen wonen. Van mij mag hij, graag zelfs, maar Petra heeft er veel moeite mee.” Petra knikt. “Ja, ik vind hem daar veel te jong voor.” Ik vraag wat ze bedoelt. Ze zegt: “Raymond heeft een reclamebureau en is vaak ‘s avonds op zijn werk. Ik vind Xander te jong om hiermee goed om te kunnen gaan. Het wonen in de binnenstad is sowieso heel anders dan in Noord.” Raymond reageert: “Xander moet de vrijheid en ruimte krijgen om dit zelf te ontdekken.”
“Tsja”, zegt Petra, “dit is nu exact ons meningsverschil. En zelf moet ik er ook niet aan denken dat Xander niet meer bij me woont.” “Dus het gaat om jezelf?!”, reageert Raymond. “Het speelt mee”, zegt Petra, “daar ben ik heel eerlijk in. Het gaat me allemaal te snel.” Petra is emotioneel, ze veegt de tranen van haar wangen.
Ik geef Petra een tissue en we praten uitvoerig over het loslaten van kinderen. Tenslotte vraag ik Petra, wat zij van Raymond nodig heeft, om uiteindelijk te kunnen aanvaarden, dat Xander in de toekomst bij zijn vader gaat wonen. “Tijd”, zegt Petra, “Ik heb tijd nodig om aan het idee te wennen. Ik begrijp dat Xander bij Raymond wil wonen. Raymond is een goede vader. Hij woont dan dichtbij school en de binnenstad is natuurlijk heel aantrekkelijk. Maar ik zou het graag stapsgewijs willen: soms een extra weekend of weekje naar Raymond, maar niet definitief.” Ik vraag aan Raymond of hij zich daarin kan vinden. “Jazeker”, zegt Raymond, “Ik begrijp Petra wel en wil me zeker” RRRRIIIINNNNNGGGG!! Het gesprek wordt abrupt onderbroken door een bel. “Tijd voorbij! De film wordt gestopt!” roept de mevrouw van het Mediation Instituut. We laten ons alle drie achterover in de stoel vallen. Mijn praktijkexamen voor MfN-Registermediator zit erop. Ik praat nog wat na met de acteurs, Petra en Raymond, en bedank hen hartelijk.
Inmiddels is het ruim vier weken later. Ik kom thuis en kijk in de brievenbus. Een envelop van het examenbureau vis ik uit de bus. Dit is vast de uitslag. Ik haal snel de brief uit de envelop: Yes! GESLAAGD! De vlag kan uit!
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.