Stelt u zich eens voor: Ik neem u mee naar een mooie kerk. Binnen hebben familie en vrienden al plaatsgenomen. Dan klinkt: Taa ta ta taaaa, taa ta ta taaaa! De bruiloftsmars. De bruid en bruidegom schrijden door het middenpad. Het jawoord wordt uitgesproken en men belooft elkaar trouw in goede en minder goede dagen. Bij 1 op de 3 relaties blijkt trouw voor eeuwig echter niet te bestaan.
Dit overkwam ook Ria en Gerard. Zij kwamen vorig jaar bij ons in de praktijk en gaven aan te willen scheiden. De emoties liepen hoog op en het echtscheidingsproces ging bijzonder moeizaam. Er zat veel oud zeer en regelmatig werden oude koeien uit de sloot gehaald.
Tot de kentering kwam. Deze ontstond doordat hun jongste zoon, Bram, tegen hen zei: “Ik begrijp jullie niet. Jullie gaan uit elkaar en dan maken jullie nog steeds ruzie!” Deze opmerking schudde Ria en Gerard flink wakker en ze spraken uiteindelijk af de strijdbijl te begraven.
Vanaf dat moment lukte het Ria en Gerard zonder ruzies het ouderschapsplan en het echtscheidingsconvenant te bespreken. Tijdens een van de laatste mediationgesprekken kaartte ik het onderwerp afscheidsritueel aan. “Een scheiding is een heel belastende periode. Als alles achter de rug is, kunnen jullie overwegen om een afscheidsritueel te houden. Met een symbolische daad kunnen jullie je gezamenlijke leven afsluiten, om zo weer met een nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen.”
Ria en Gerard reageerden in eerste instantie verbaasd, zij hadden nog nooit van een afscheidsritueel bij een echtscheiding gehoord. Ondanks dat sprak het idee hen aan. “Ik zou hier de kinderen graag bij willen betrekken”, opperde Ria, “ook voor hen lijkt me dit heel goed om mee te maken”. We spraken af dat ze er beiden over zouden nadenken.
We zijn inmiddels vier weken verder. Ik zit de krant te lezen als er wordt aangebeld. Ria staat op de stoep. “Mag ik even binnenkomen”, vraagt ze. Als ik een kop thee voor haar neerzet, pakt ze een foto uit haar tas. “Ik wil je dit laten zien”, zegt ze en schuift me de foto toe. Ik zie een volgeschreven wensballon, die net opstijgt. “Dit was ons afscheidsritueel, we noemen het ‘onze vice-versa-trouwbelofte’, vertelt Ria. “We hebben samen met de kinderen overlegd en besloten om een wensballon te kopen. Hierop heeft iedereen zijn eigen tekst geschreven, zowel iets wat we los willen laten, als een wens voor de toekomst. Gerard en ik hebben bij het loslaten de oude koeien erop geschreven. Voor ons symboliseert de ballon vooral de toekomst van onze kinderen. We hebben geschreven dat we ook na ons huwelijk net zo voor hen willen zorgen als tijdens ons huwelijk. Daarbij willen we elkaar respecteren in elkaars rol. Het was een prachtige manier om het besluit onze relatie te beëindigen, te bekrachtigen. Het is een positieve start voor de nieuwe weg die we nu zijn ingeslagen.”
We praten nog wat en dan laat ik Ria weer uit. Ik vis meteen de post uit de brievenbus en loop fluitend terug naar binnen: Taa ta ta taaaa, taa ta ta taaaa…
Henrie Pastoor
Vallei Mediation
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoonsnamen en situaties gefingeerd.)