Als mediator behoor je je vakkennis op peil te houden, daarom volg ik een aantal keren per jaar een cursus. Eén van mijn favoriete cursuslocaties is een trainingsinstituut in Amersfoort. Daar heerst een leuke sfeer, de trainers zijn ervaren en het is goed te bereiken met het openbaar vervoer. Het gebouw ligt enkele minuten lopen van het centraal station. Absoluut geen straf, want de route naar het gebouw gaat voor mijn gevoel door de mooiste laan van Amersfoort. Ook vandaag geniet ik weer van de schitterende jarendertigwoningen en de mooie voortuinen. Toch valt de rommelige tuin bij woning nummer 20 me op.
Als ik op de tweede cursusdag door mijn favoriete laan loop, staat er in de voortuin van nummer 18 een man. Ik zeg hem vriendelijk goedendag. Hij groet terug en zegt: “Wat vindt u hier nu van?” Hij wijst naar de tuin van de buren die vol ligt met stenen en zand. Ik merk op dat het er niet fraai uitziet en zeg: “Zijn ze aan het verbouwen?” “Nee hoor,” antwoordt de man, “het ligt er al een half jaar. Die berg zand verpest mijn uitzicht.”
Ik vraag of hij de buren erover heeft aangesproken. Hij zegt: “Nee, dat heb ik niet gedaan. Ze zijn er zo’n jaar geleden komen wonen en we hebben nooit kennis gemaakt.” Ik vertel over mijn werk als mediator en buurtbemiddelaar. “Oh,” zegt de man, “dan kunt u ons vast helpen.”
Een oplossing bedenken kan ik niet voor hen. Wel stel ik voor, dat ik met hem samen naar ‘de rommelkonten’ wil gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We bellen bij nummer 20 aan en horen gestommel. Na een tijdje wordt de deur door een nette man van midden dertig open gedaan. Hij loopt met krukken. “Mag ik u voorstellen aan uw buurman,” begin ik. “Hij wil u graag een vraag stellen.” De buurman vraagt aan de man of het mogelijk is, om de tuin op te ruimen en de berg zand te verwijderen. “Dat zou ik graag willen doen,” zegt de man. ”Ik moet echter nog een half jaar revalideren van een ernstig auto-ongeluk.” De buurman schrikt en stamelt: “Sorry, dat wist ik niet.” Dan schiet ik te hulp en vraag of ze willen nadenken over een oplossing. De buurman van nummer 18 wordt uitgenodigd voor een kopje koffie en ik vervolg mijn weg naar de cursus.
Ik stap op de derde cursusdag uit de bus en ben benieuwd wat ik bij de buurtjes zal aantreffen. Als ik bij nummer 20 aankom, zie ik dat de tuin er netjes uitziet. Tot mijn verbazing zie ik dat de berg zand een metertje is verschoven. Daar wil ik het fijne van weten en ik bel aan bij nummer 18. De vriendelijke meneer doet open en ik wijs naar de berg. “Ja,” zegt hij, “we kregen veel hulp van familie, bijna alles is opgeruimd. De berg zand wegruimen is helaas mislukt. We hebben een kuil gegraven en de berg zand erin gegooid; toch lag er verderop nog een berg zand. We hadden uiteraard twee kuilen moeten graven!”
Glimlachend om het grapje vervolg ik mijn weg.
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)
