Vandaag komt Timo bij me op bezoek. Hij is zes jaar en ik begeleid zijn ouders gedurende hun echtscheiding. Timo is de laatste tijd wat stilletjes; er gaat blijkbaar veel om in zijn koppie.
Lars, de vader van Timo, komt hem brengen. Ik begroet Timo met een handdruk en zeg: “Stoer van je Timo, dat je er bent!” Hij knikt verlegen en drukt zijn knuffel, Apie, stevig tegen zich aan. We gaan samen aan tafel zitten. Van zijn ouders weet ik dat hij graag met Lego speelt. Ik heb de doos, waar ik vroeger zelf mee gespeeld heb, van zolder gehaald. Apie krijgt als toeschouwer een mooie plaats op tafel en Timo ontspant zichtbaar als hij begint te bouwen aan een fantasieauto. We kletsen over school, vriendjes en de voetbalclub waar hij speelt.
Als zijn thuissituatie ter sprake komt, zie ik een verdrietige blik in zijn ogen. “Maakt het je verdrietig om er over te praten of er aan te denken?”, vraag ik. Hij knikt ja en bouwt noest verder aan zijn auto. Dan kijkt hij me aan; ik zie tranen in zijn ogen. “Het is mijn schuld,” zegt hij, “door mij gaan papa en mama scheiden.” “Waarom denk je dat?” vraag ik. “Papa en mama hadden vaak ruzie. Ook een keer toen we aan tafel zaten te eten. Ik zei toen dat ze beter konden gaan scheiden. Twee weken later vertelden ze me dat ze gingen scheiden.” Ik hoor een dikke snik. Zelfs Apie lijkt verdrietig.
“Weet je, Timo,” zeg ik, “Papa en mama hebben een half jaar geleden al besloten om te scheiden. Ze hadden dat toen nog niet aan je verteld. “Weet je het zeker?”, vraagt Timo. Ik knik bevestigend. “Absoluut.” Ik zie de opluchting in zijn ogen en besef me hoe belangrijk een goede scheidingsmelding van ouders aan kinderen is.
“Ken je het verhaal van de zeeschildpad?”, vraag ik. Timo schudt van nee, pakt Apie en luistert.
“Er was eens een zeeschildpad die aan land ging om een sappig blaadje sla te eten. Daar zag de zeeschildpad een mooie landschildpad lopen. De zeeschildpad en de landschildpad werden heel verliefd op elkaar en gingen samenwonen in het huisje van de landschildpad. Na enige tijd kwam er ook een babyschildpadje en met zijn drietjes waren zij heel tevreden en leefden nog lang en gelukkig.
Maar nee, wacht eens even. Er was iets aan de hand. De zeeschildpad werd steeds verdrietiger omdat ze de zee zo miste. “Kunnen we niet in zee gaan wonen?”, snikte de zeeschildpad. Maar de landschildpad kon niet zwemmen. “Ga jij dan maar alleen terug naar zee”, zei de landschildpad, “ik blijf hier aan land.”
En zo kwam het dat de kleine schildpad voortaan twee huisjes had. Eén huisje op het land en één huisje in de zee. In zee kon de kleine schildpad lekker samen zwemmen met moeder zeeschildpad. Op het land kon kleine schildpad in het zand spelen samen met vader landschildpad. En in alle twee de huisjes was het even gezellig. Zo leefden ze toch nog heel lang en gelukkig.”
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)