Ik ben onderweg naar een afspraak op de rechtbank in Arnhem. Terwijl ik naar het station Veenendaal-De Klomp fiets om daar de trein te nemen, denk ik al trappend aan de wielrenners van de Tour de France. Afgelopen weekend waren we aanwezig bij de Grand Départ in Utrecht, een geweldig mooi wielerevenement.
De wielersport staat de laatste jaren in een negatief daglicht door de vele dopingschandalen. Het is funest voor deze sport, dat zoveel wielrenners de fout in zijn gegaan. Als jongen volgde ik samen met mijn vader de wielersport en ik koester mooie herinneringen. Traditiegetrouw gingen we naar de Amstel Gold Race. Deze wielerklassieker ging door de Limburgse heuvels en we stonden vaak op diverse plaatsen langs het parcours Eddy Merckx, Joop Zoetemelk en Jan Raas aan te moedigen. Ik kan me herinneren dat ik een ongelooflijke bewondering voor deze mannen had. Zoals zij fietsten en de steile Cauberg beklommen met gezichten verbeten van de pijn. Ik bewonderde hun doorzettingsvermogen en had het gevoel, dat ze als het ware boven zichzelf uitstegen.
Een mens kan soms in een uiterst moeilijke situatie terechtkomen, waarbij er een oerkracht naar boven komt. Men kan dan blijkbaar dingen doen, die men van zichzelf niet verwacht. Ook in een conflict heb ik dit eens meegemaakt. Het betrof Els en Steef. Els liep al jarenlang met het gevoel, dat ze niet verder wilde met haar huwelijk. Steef had hier geen weet van. Toen Els uiteindelijk aankondigde, dat ze wilde scheiden, stortte de wereld van Steef in. Hij was lamgeslagen, verdrietig en vooral enorm boos op Els. Waarom had ze het zo ver laten komen? Waarom niet eerder aan de bel getrokken, zodat er misschien nog wat te redden viel? Hij was zelfs zo boos, dat hij uiteindelijk met hartproblemen op de intensive care van het ziekenhuis belandde. Toen ging bij Steef de knop om. Het leek wel of ook Steef boven zichzelf uitsteeg. Hij besefte, dat zijn boosheid op Els alles kapot maakte. Zelfs de relatie met zijn kinderen kwam hierdoor in de knel. Steef overwon zichzelf en kreeg enorm veel kracht. Hij nam zelf het initiatief om orde op zaken te gaan stellen. Zijn doel was om nauw betrokken te blijven bij zijn kinderen en uiteindelijk leidde dit tot een co-ouderschap.
Ik schrik op uit mijn overpeinzing als ik een wielrenner in een geel shirt met daarop de letters “JOOP”, voorbij zie komen. Ik glimlach. Afgelopen weekend heb ik Joop Zoetemelk nog één keer toegejuicht toen hij tijdens de Grand Départ voorbij kwam. Ik voelde me weer even het jongetje, dat aan mijn vaders hand alle grote wielrenners stond aan te moedigen.
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)