Welke radiozender ik op dit moment ook luister, ik hoor overal kerstmuziek. Alle kerstklassiekers worden weer van stal gehaald. Ik geniet ervan, vind het eigenlijk wel een prettig kerstsfeertje.
Voor mijn gevoel hoort het bij deze weken voor Kerst. Net zoals de brievenbus, die nu uitpuilt van de reclamefolders waarin de lekkerste gerechten, prachtigste kleding en mooiste kerstcadeaus aangeprezen worden. Iedereen heeft uiteraard zijn mening hierover. Misschien vindt u deze poespas wat overdreven? Wat mij betreft geeft dit heel duidelijk aan, dat mensen graag willen dat de feestdagen zo perfect mogelijk verlopen. Dat bereik je uiteraard niet met alleen uiterlijk vertoon, zoals de gevulde kalkoen, het wijnrode cocktailjurkje of de zilveren kerstversieringen. Het gaat er vooral om, met wie je deze feestdagen doorbrengt. En in sommige gevallen: wie er ontbreekt!
Op de radio hoor ik het liedje Driving home for Christmas en mijn gedachten gaan naar René. Ik ken René van de basisschool, al heel wat jaartjes dus. We hadden elkaar jaren niet gezien, totdat we elkaar ontmoetten bij een concert. Na afloop was er veel om bij te praten. René vertelde zijn levensverhaal. Na veel omzwervingen woont hij nu in Nijmegen en is hij vrachtwagenchauffeur. Uiteraard vertelde ik ook mijn verhaal en dat ik na mijn baan als fagottist, al een aantal jaren mediator ben. De reactie van René verbaasde mij enigszins: “Mediator! Daar heb ik goede ervaringen mee.” Hij vertelde verder: “Ik heb twee zonen, Roy en Bart. Roy is op dezelfde dag jarig als Amber, de vrouw van mijn broer, Harrie. Uiteraard is het voor een kleinkind belangrijk als opa en oma op zijn verjaardag komen. Maar wat denk je? Mijn vader en moeder komen zelden op zijn verjaardag. Zij kiezen ervoor, om dan naar Amber te gaan. Natuurlijk, Amber en Harrie wonen bij hen om de hoek en wij ruim honderd kilometer verder. Het is maar wat er je er voor over hebt, nietwaar? Op een gegeven moment was het weer zover, dat ze voor de verjaardag van Amber kozen. Toen was ik er klaar mee. Ik besloot om voortaan niet meer naar hun verjaardagen te gaan. Ik wilde hun laten merken hoe zoiets voelt. Henrie, toen waren de rapen gaar. Je wilt niet weten wat voor verwijten ik naar mijn hoofd kreeg. Vooral van mijn vader, hoor. Jij kent hem wel, hij kan eigenwijs zijn.”
“Hoe lang heeft dit alles geduurd?”, vroeg ik. “Zeker een paar jaar”, antwoordde hij. “Mijn moeder had er veel verdriet van. Zij kon niet omgaan met de situatie. Ze had al eens geprobeerd om mijn vader en mij weer bij elkaar te brengen, maar dat mislukte. Toen heeft ze begin december vorig jaar een mediator in de arm genomen. De mediation verliep verbazend goed. Achteraf gezien was het bijzonder om mee te maken.
Het was op eerste kerstdag dat we naar Limburg reden om na een aantal jaren weer samen Kerst bij mijn ouders te vieren. De autoradio stond aan en toen werd Driving home for Christmas gedraaid. Nou, Henrie, ik kan je verzekeren, dat was een Fisherman’s-Friend-moment hoor!”
Henrie Pastoor,
Vallei Mediation.
(I.v.m. privacy zijn in dit waargebeurde verhaal persoons-/plaatsnamen en situaties gefingeerd.)